Oddział Warszawski


12.11.2020

Nasze wspomnienia o Józefie Rokoszy

Poniżej  zdjęcia (kolaże) oraz wspomnienia o Józefie Rokoszy nadesłane przez Członków Polskiego Towarzystwa Dendrologicznego oraz Jego przyjaciół, studentów i wielu innych.

Żegnaj Józefie!
Cześć Jego Pamięci!

„Odszedł dr Józef Rokosza. Wydaje się to niemożliwe, bo Józiek był zawsze. Był Człowiekiem – Instytucją, i wychowawcą wielu pokoleń studentów SGGW. Nie tylko na uczelni znali Go wszyscy, również rozsiani po Polsce niezliczeni wychowankowie szczycili się znajomością z nim, ceniąc sobie Jego wiedzę, serdeczność i przyjaźń. Zaprzyjaźniony z całą naszą rodziną, opiekował się dziećmi w potrzebie, kolędował z nami w czasie Świąt Bożego Narodzenia, służył swoją wiedzą dendrologiczną w ciągu 60 lat naszej znajomości. Ale, co najważniejsze był osobą pogodną, życzliwą i pomocną i taki pozostanie w naszej pamięci.”

Grąbczewscy

———

„Pana Doktora Józefa Rokoszę poznałem w roku 1969 podczas pisania pracy magisterskiej, poświęconej nawierzchniom boisk sportowych. Wtedy był związany z problematyką badań prowadzonych przez Profesora Henryka Zimnego. Nieco później Pan Doktor został zatrudniony w jednostce kierowanej przez Pana Docenta Włodzimierza Senety i wtedy odnalazł zawodowe powołanie w zakresie drzewoznawstwa. Prowadził te zajęcia z pasją, choć wedle opinii studentów był wymagający podczas przeprowadzanych zaliczeń. Był człowiekiem niezmiernie prawym, nie znosił cwaniactwa, hipokryzji i karierowiczostwa, czego dawał wyraz w wielu przypadkach. Pan Doktor był niezwykle pogodną osobą, niezwykle utalentowaną w stosunkach międzyludzkich. Żartem potrafił rozładować niejedną trudną sytuację. Osobiście dopingował mnie do aktywności w zdobywaniu stopni i tytułów naukowych, za co jestem Mu niezmiernie wdzięczny. Pamiętam wiele spotkań u mnie w katedrze bądź u Niego w pokoju podczas których, czasami krotochwilnie, rozmawialiśmy między innymi na temat tzw. rozwoju naukowego.Po moim odejściu na emeryturę w 2014 roku coraz rzadziej miałem przyjemność spotykać się z Józefem (tak go nazywaliśmy). Ostatni raz spotkałem Go 3 miesiące temu i był w bardzo dobrej kondycji zdrowotnej. Także wiadomość o Jego śmierci mnie bardzo zaskoczyła i zasmuciła, bo wedle wielu osób skończyła się pewna EPOKA na Wydziale Ogrodnictwa i Biotechnologii (obecna nazwa) SGGW w Warszawie, w szerokim tego słowa znaczeniu.

Odpoczywaj Józefie w pokoju.”

Czesław Wysocki

———

„Bardzo zasmuciła mnie wiadomość o śmierci Pana Doktora Rokoszy. Wydawało się, że jest na stałe obecny w codzienności naszego Wydziału, witając wszystkich pracowników zawsze szerokim uśmiechem i miłym słowem. Dla mnie szczególnie były to miłe chwile, bo od wielu lat i niezmiennie witał mnie moim panieńskim nazwiskiem, co przypominało mi minione czasy. Teraz już tego nam wszystkim zabraknie.”

Katarzyna Kowalczyk, dawniej Kamińska

———

„„Józio” – tak z sympatią zawsze o Nim mówiliśmy.

Wracamy pamięcią daleko wstecz, do naszych studenckich czasów. Byliśmy małą grupą, liczącą 17 osób – studenci Sekcji Kształtowania Terenów Zieleni – SKTZ. Zajęcia na drugim roku studiów były ciekawe, inne niż na innych Wydziałach, dużo rysowaliśmy, także w plenerze. Poznawaliśmy wygląd, pokrój i wielkość różnych drzew i krzewów. Było to konieczne, dla poprawnego i świadomego projektowania. Wykłady i ćwiczenia z wymagającym, ale ulubionym, docentem Włodzimierzem Senetą, pozwalały poznawać tajniki dendrologii.

Wtedy spotkaliśmy Józia, który asystował docentowi. Pełnił tę rolę sumiennie i z dużym zaangażowaniem. Uczestniczył w zajęciach w terenie i naszych praktykach. Pamiętamy, jak uśmiechnięty, przynosił naręcza, osobiście wyszukanych i zebranych gałązek, liści i różnych szyszek, potrzebnych do nauki rozpoznawania gatunków. W grubych brulionach pilnie rysowaliśmy i po łacinie opisywali eksponaty. Te bruliony były ważną częścią przyszłego zaliczenia i pomocą w nauce prawidłowego poznawania roślin. Nie łatwo było zaliczyć ćwiczenia, jeśli się udało, to także zasługa Józia.Uczył nas dendrologii, ale i pogody ducha. Umiał pocieszyć w razie niepowodzenia. Zawsze nam pomagał, dodatkowe konsultacje, cenne uwagi, co ważne i charakterystyczne. Starał się ułatwić zapamiętywanie i poprawność oceny. Cieszyliśmy się, że po wielu latach pamiętał nas, nawet imiona i miło wspominał. Staraliśmy się uczestniczyć w okolicznościowych spotkaniach.

80–cio lecie dr Józefa Rokoszy, to była wzruszająca, serdeczna uroczystość. Rozpromieniony Jubilat, tort, życzenia i toasty. Wielu kolegów, przyjaciół, studentów z różnych roczników. Śledziliśmy Jego dorobek naukowy – doktorat, liczne publikacje, świadczące o wielkiej pasji i oddaniu swojej pracy zawodowej.Jesteśmy wdzięczni za okazywaną pomoc i życzliwość.

Zawsze będziemy o Tobie Józiu pamiętać.”

Ewa Łowicka, Magda Hanula,
Jola Bartnik, Barbara Zajączkowska

SKTZ- rocznik 1961÷1966 SGGW
Henryków Urocze 2020.11.12

———

„Ze smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci dr. inż. Józefa Rokoszy. Był bardzo dobrym, niezwykle lubianym nauczycielem akademickim, wybitnym dendrologiem a przede wszystkim wspaniałym człowiekiem.
Przez wiele lat korzystaliśmy z jego wiedzy i umiejętności w zakresie dendrologii. Wspólnie wykonaliśmy inwentaryzację dendrologiczno-geodezyjną ponad 90 parków historycznych m.in. takich jak: perełka Mazowsza – Krasne, parki w Guzowie, Pęcicach, Ołtarzewie, Turowicach (materiały wykorzystane w doktoracie Józefa Rokoszy), Mińsku Mazowieckim, Wyszkowie, Brwinowie, piękne parki Wielkopolski (w sumie 59) – m.in. w Kaliszu, Taczanowie, Antoninie, Dobrzycy (z jednym z najpiękniejszych platanów w Polsce), 7 parków z woj. zachodniopomorskiego (Czaplin, Gadom, Karnice, Rybokarty, Sulikowo, Śniatowo, Trzęsacz).
Dr Józef Rokosza był naszym dendrologiem. Zawsze, również zimą, nie tylko określał gatunki drzew i krzewów, ale ze swadą opowiadał różne fakty i ciekawostki związane z inwentaryzowanymi parkami. Wiedzę miał niesamowitą, a znajomych wszędzie. Jak On, niejeden raz, zachwycał się spotkanymi okazami drzew. Nas, geodetów, nauczył podstawowego rozpoznawania drzew i krzewów, aż do posługiwania się nazwami łacińskimi gatunków.
Przygotowane, jako wynik prac terenowych i poszukiwań historycznych materiałów źródłowych, operaty geodezyjno-dendrologiczne, z bogatymi w treść mapami tematycznymi, są dokumentacją o dużej wartości naukowej i praktycznej. Operaty te oraz metoda waloryzacji dendrologicznej parków zabytkowych opracowana przez Józefa Rokoszę w pracy doktorskiej były wykorzystywane w wielu opracowaniach naukowych, kilku pracach doktorskich na Wydziale Leśnym SGGW oraz w kilkunastu pracach dyplomowych studentów leśnictwa i gospodarki przestrzennej.
Zawsze będą przypominać o wspaniałym człowieku, dendrologu, doktorze Józefie Rokoszy.

Dziękujemy Ci Józefie za wszystko, ale przede wszystkim za to, że mogliśmy być i czuć się Twoimi przyjaciółmi”

Emerytowani, byli i obecni pracownicy Samodzielnego Zakładu Geomatyki i Gospodarki Przestrzennej w Instytucie Nauk Leśnych, na Wydziale Leśnym SGGW (dawniej Zakład Geodezji Leśnej)

———

„Doktor Józef Rokosza pozostanie w mojej pamięci ze swoim serdecznym uśmiechem, zagadkami i ciekawostkami dendrologicznymi, zainteresowaniem ludźmi, radością ze spotkań. Będzie mi tego brakowało…”

Katarzyna Łowicka

———

„Za każdy uśmiech,

za ciekawość człowieka,

za szelmowski uśmieszek, kiedy pytałeś – co to za gatunek ? – wymachując triumfalnie zielonym, żółtym lub czerwonym listkiem,

za fraszki i kuplety na każdą okazję i bez okazji.

DZIĘKUJĘ PANIE JÓZEFIE”

Dorota Królewska

———

„To był rok 1997. Czas poszukiwania i zbierania materiałów i informacji do napisania pracy magisterskiej pt. „Problemy atrybucji na przykładzie Parku SGGW w Ursynowie.” Ogrom wiadomości zawartych w mojej pracy przekazał mi osobiście Pan Józef Rokosza. Pamiętam jak któregoś pięknego słonecznego poranka umówiliśmy się z Panem doktorem na przegląd drzew w naszym Ursynowskim parku. Pan Józef zabrał mnie na ten spacer i opowiadał o drzewach. Chodziliśmy kilka godzin, a ja słuchałam, słuchałam i mogłabym tak słuchać bez końca.

Z całego serca dziękuję Panie Józefie i nigdy nie zapomnę….”

Katarzyna Mazurczak

———

„To był początek studiów, kiedy to tak naprawdę dopiero co zaczynałem przygodę z dendrologią. Był piękny słoneczny dzień, a ja oglądałem jedną z pięcioigielnych sosen rosnących na kampusie SGGW. Uważnie przyglądałem się szyszkom i igłom, robiłem zdjęcia gdy nagle przechodzący obok starszy pan spytał mnie, czy wiem co to za gatunek? Bardzo pewny siebie, szybko odpowiedziałem, że jest to sosna wejmutka! Starszy pan powiedział mi z serdecznym uśmiechem, że nie jest to wejmutka i że powinienem jeszcze poszukać – następnie po krótkiej rozmowie poszedł dalej. Stałem zdruzgotany, bo przecież jak to przystało na studenta dopiero co zaczynającego naukę dendrologii – miałem wrażenie, że wiem wszystko… Zastanawiałem się jak przypadkowo przechodzący ktoś mógł wiedzieć lepiej!? Otóż mógł, bo ten starszy pan który zaczepił mnie z uśmiechem na ustach, nie był kimś przypadkowym! To był Józef Rokosza – jak zwykle skromny i uśmiechnięty. Wtedy jeszcze go nie znałem, Pan Józef nie uczył już na uczelni, ale dał mi dobrą lekcję – którą pamiętam do dziś.
…oczywiście sosna koło której staliśmy nie była wejmutką.

Wielka strata i koniec pewnej epoki której dr Rokosza był symbolem”

Mateusz Korbik

———

„JÓZEF ROKOSZA dla nas „Pan Profesor”.

Od ponad dwudziestu lat niemal codziennie około godziny 13 pojawiał się w drzwiach naszej restauracyjki w Auli Kryształowej. Ten sam uśmiech, charakterystyczny gest poniesionej do góry ręki na „ Dzień Dobry”. Zanim powiesił na wieszak szalik, kurtkę i beret już załoga na zapleczu dawała sygnał „Pan Profesor przyszedł”. Pamiętali, co jadł w ostatnich dniach, więc aby nie powtórzyć menu w talerzu już zupa i kelner zanosi do stolika, choć zawsze się buntował, aby go nie obsługiwać, że sam przecież może …Szanowaliśmy to. Każdy z moich pracowników wiedział, że najbardziej lubi rosół, a krupnik ? niechętnie. W piątek dodatkowo przynosił pudełka, w które pakowaliśmy obiad na sobotę i niedzielę. Niby banalne, ale gdy nie przyszedł zawsze pojawiał się niepokój, że coś się stało. Zaraz dzwoniły telefony z Dziekanatu od Pani Eli z Socjalnego od Pani Marioli a potem Basi od innych…

Zawsze uśmiechnięty, zadowolony, często opowiadający krótką anegdotę, z których przecież słynął. Czasem mogliśmy porozmawiać nieco dłużej, a z racji drugiej branży naszej firmy również o tym, co było Jego pasją, o roślinach, realizacji różnych projektów przez mojego męża i córkę. Pytał o dzieci, wnuki, rodziców, których poznał. Rozmawiało się z nim, jak z wujkiem…

Tuż przed zabraniem do szpitala, mając informację o jego chorobie, od zawsze troskliwej Pani Basi z Socjalnego zwieźliśmy posiłki na kilka następnych dni. Nie wiem czy zdołał zjeść to, co mu przygotowaliśmy…

W niedzielę po obiedzie, na którym prawie zawsze pojawia się cała moja rodzina, zorientowałam się, że nie mam przy sobie telefonu, jakbym coś przeczuwała, że powinnam ciągle mieć go w zasięgu ręki na wypadek ważnej wiadomości. Córka trochę z żartem stwierdziła, „że panikuję” a to podobno jest w mojej naturze. Powiedziała, że mi go przyniesie.

Idąc czytała wiadomość o odejściu Rokoszy z niedowierzaniem… Nie mogliśmy w to uwierzyć, wszyscy go znaliśmy, wiedzieliśmy, że jest w szpitalu, ale wierzyliśmy, że i Tym razem będzie dobrze…

Od wczoraj myślę, że jeszcze niedawno zastanawiałam się, kto mu będzie gotował, gdy my będziemy musieli zamknąć firmę z powodu COVID 19…”

Jolanta Konopka

Duet sp. j.Konopka, Pełka

———

„Były: zagadki dendrologiczne, spacery, wycieczki, anegdoty, fraszki, dowcipy, plotki, drobne złośliwości, było sadzenie i koleżeństwo.

Był Józef

Był !!!”

Jacek Borowski

———

„W dniu 8 listopada 2020 r. opuścił nas dr Józef Rokosza, wieloletni emerytowany nauczyciel akademicki Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, drzewoznawca – praktyk, wychowawca i przyjaciel wielu pokoleń studentów ogrodnictwa i architektury krajobrazu, surowy w rozliczaniu wiedzy, lecz z dużym poczuciem humoru i dystansem do siebie. Pracował w zespole dendrologów pod kierunkiem doc. Włodzimierza Senety, później związał się z zespołem wykładowców rysunku kierowanym przez prof. Jana Rylke. W pamięci wielu osób zapisał się ciepło. Bywając często na uczelni, przemieszczając się po Parku SGGW, wdawał się w pogawędki ze swoimi dawnymi studentami, pamiętał imiona, nazwiska i anegdotki, związane z nimi. Był chodzącą historią społeczności dawnego Wydziału Ogrodniczego oraz drzew i krzewów Parku SGGW. Wiele z nich sadził osobiście. Został upamiętniony, jako Patron okazałego dębu szypułkowego, rosnącego przy Budynku Nr 8, dawniej budynku Wydziału Ogrodniczego. Wraz z nim odeszła ważna cząstka naszego świata.”

Pracownicy Katedry Ochrony Środowiska i Dendrologii,
SGGW w Warszawie

———

„Odszedł od nas Pan Józef Rokosza,

Wielki Człowiek, Postać ze wszech miar nietuzinkowa, niebanalna, jedyna w swoim rodzaju; mój Nauczyciel; Nauczyciel wielu, wielu pokoleń studentów Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, a rzesza jego uczniów była ogromna – adepci architektury krajobrazu i ogrodnictwa, przyszli leśnicy i geodeci; wszystkich zarażał swoją pasją i wielką miłością – miłością do drzew. Pan Józef był pierwszą Osobą, która opowiedziała mi, na czym polega zawód architekta krajobrazu, jeszcze przed podjęciem przeze mnie studiów…

Człowiek Wielkiego Formatu, który ZAUWAŻAŁ ludzi, bez względu na pozycję, stanowisko, znaczenie;

Dżentelmen w każdym calu, niestrudzony Gawędziarz, który erudycją, pogodą ducha, poczuciem humoru, potężną pamięcią, energią – mógłby obdzielić dziesiątki osób.Jakże będzie brakowało tej skromnej, niewielkiej Sylwetki, szparkim kroczkiem przemierzającej bezkresny teren naszego kampusu!

Nasza Alma Mater, SGGW, zawdzięcza Mu tak wiele –park ursynowski, to w dużej mierze JEGO DZIEŁO, bowiem wraz z nieodżałowanym Włodzimierzem Senetą i kolejnymi grupami studentów, całymi latami, z wielką pasją i znawstwem sadził tu drzewa, krzewy, pnącza, tworząc bezcenną dendrologiczną kolekcję. Park ursynowski był Jego domem, ukochanym dzieckiem, całym bez mała światem.

Pan Józef nie tylko sadził drzewa, ale również je mierzył, liczył, uważnie obserwował, a także zawsze chętnie w ich kwestii doradzał – wszystko w myśl TWORZENIA I ZACHOWANIA PIĘKNA w najczystszej postaci – w drzewach.”

Beata Fortuna-Antoszkiewicz
Warszawa,
9 listopada 2020 r.

———

„Józio Rokosza. ,,Józio” tak wszyscy na niego mówiliśmy. Całe pokolenia studentów OAK tak go nazywały. Na zajęcia znosił naręcza pędów, liście, szyszeczki, prowadzał nas po ursynowskim parku. Uczył z pasją, zaciekawiał, ale też wymagał. Na początku studiów wszystkie jałowce wydawały się takie same, liście lip, topoli takie podobne… a Józio uczył patrzeć na szczegóły: rude kępki pod spodem liścia, jakieś brodaweczki, srebrny meszek… Wspaniały nauczyciel, uśmiechnięty, uważny, lubiący nas studentów.

Po studiach mieszkałam kilka lat na Natolinie, na Ursynowie. Park koło uczelni był najlepszym miejscem na spacery – także z małym dzieckiem. Spotykałam tam Józia bardzo często nawet w niedziele. Zaglądał do wózka, gadaliśmy – o drzewach, o życiu. Nawet po wielu latach pamiętał imię mojego syna i zawsze, gdy się spotykaliśmy o Antka pytał. Co roku był na Wystawie ZIELEŃ TO ŻYCIE (gdzie zawsze był specjalnym gościem z przygotowanym dla niego identyfikatorem). Traktował ją jak święto i potrafił być codziennie – by się spotkać z ludźmi, zobaczyć nowe rośliny, porozmawiać. Kiedy 2 lata temu w 2018 – roku jego 90-tych urodzin otrzymał Honorowy Laur wręczony podczas otwarcia Wystawy było to najpiękniejsze oficjalne otwarcie ZIELEŃ TO ŻYCIE. Emocje i serdeczność czuć było w powietrzu, a radość Józefa była bezcenna!

Józio Rokosza – zawsze uśmiechnięty, zachwycał wigorem i niezwykłą pamięcią. Niech mu będzie dobrze wśród najpiękniejszych drzew…”

Agnieszka Żukowska

———

„Z wielkim smutkiem i żalem dowiedziałem się, że odszedł od nas dr Józef Rokosza, wybitny dendrolog, nauczyciel akademicki a przede wszystkim człowiek pogodny, serdeczny, koleżeński, uczynny, przyjaciel mojej rodziny. Spotkania z Nim były zawsze radosne, bezpośrednie, ciepłe, z humorem. Trudno zapomnieć nasze wędrówki po parkach, szkółkach, arboretach, w kraju i Czechosłowacji, gdzie służył swoją wiedzą dendrologiczną i znajomością ludzi. Wszędzie miał przyjaciół. Brak nam będzie go na wystawach- to było niemożliwe żeby którąś opuścił. Jego przyjaźń, serdeczność, wiedzę cenili sobie nie tylko najbliżsi, jego wychowankowie, ale wszyscy, którzy mieli okazję się z Nim spotkać.

Pamięć o Tobie pozostanie nie tylko w ukochanych, posadzonych drzewach, pamiątkowym dębie „Józef”, berberysie tunberga „Józef Rokosza”, ale w naszych sercach. W nagrodę za Twoją dobroć i czyny, nich Królowa Niebios da Ci miejsce odpoczynku w zielonym, Kwiecistym Raju.”

Lucjan Kurowski

———

Autorzy zdjęć:
P. Latocha
K. Łowicka
J. Łowicki
J. Stawicka
J. Borowski
J. Łukaszkwiewicz
J. Małysza
B. Olenderek
H. Olenderek
T. Swoczyna
NN.


28.10.2020

Nasze wspomnienia o Semku

Poniżej  zdjęcia (kolaże) oraz wspomnienia o Semku nadesłane przez Członków Polskiego Towarzystwa Dendrologicznego.

Semku, na zawsze pozostaniesz w naszych sercach!

Nasz Kolega Semek… Nasz Przyjaciel nade wszystko kochał naturę… Padał na kolana przed roślinami, albo z otwartą buzią i błyszczącymi oczyma, wytężał zaciekawiony wzrok w poszukiwaniu szyszki, strąka, czy innej drzewnej niezwykłości… Czasami wręcz było widać, jak miał nieodpartą ochotę posmakować żyznej, ogrodowej ziemi. Bez lęku próbował owoców i innych dziwniejszych części roślin wskazywanych przez Piotra Banaszczaka w Rogowskim Arboretum. Wąchał, analizował … i całym sobą chłonął naturę. Cieszył się jak dziecko wykopując cebulki blue-bells… Kochał też stare volkswagen-y, w jednym z nich miał nawet zamontowaną działającą umywalkę, nie raz rozłożył w nim dywan z zielonej, naturalnej trawy.To był naprawdę wierny, stary, dobry samochód… A po powrocie z jednej z wycieczek PTD…całe „pachniałyśmy” olejem napędowym. Jego pomocne ręce często czarne były od ziemi lub smarów, co tylko dopełniało jego wizerunku dobrego człowieka z otwartym sercem na innych… Żegnaj tu i teraz nasz dendrologiczno-automobilowy Przyjacielu… Do zobaczenia gdzieś kiedyś na pachnących polanach świetlistej dąbrowy…

Iwonka Gajewska i Katarzyna Fidura

———

Z Semkiem widywaliśmy się – mieszkając daleko od siebie – rzadko, choć zawsze ze szczególną (myślę, że obopólną) radością. To były jakieś zebrania czy zjazdy Towarzystwa, kilka spotkań w Wojnówce i Wołominie, to były też rysuneczki – komentarze do sytuacji w kraju, jakie nam czasem, od lat, przysyłał do Wojnówki. Ta radość z kontaktu ciągnęła się od czasów, gdy Semek i Małgosia byli moimi studentami na architekturze krajobrazu, na SGGW – chyba z ostatniego mojego studenckiego tam rocznika, ale może się mylę. Semek od samego początku znajomości, jeszcze tej w trybie „nauczyciel-uczeń”, zdobył mnie głębią serdecznego i jakże szerokiego, obejmującego świat wkoło niego – uśmiechu, w którym było całe jego, akceptujące i poważne, podejście do wszelkich stworzeń i natury. Zdobył moje serce w dniu, gdy przyszedł na jakieś kolokwium, spóźniony, kompletnie umorusany smarami (po drodze na Ursynów zepsuło mu się auto – te wieczne reperacje silników w wykonaniu Semka!), i tak zasiadł do pisania tych odpowiedzi, z rękami czarnymi od silnikowego smaru.

Jakub Dolatowski

———

Semku, wszędzie, gdzie pojawiała się Twoja życzliwie uśmiechnięta twarz – z miejsca robiło się jaśniej… Żal, że nie będziesz już rozjaśniał sobą naszych spotkań i że dopiero teraz możemy to tak naprawdę docenić.

Irena Gudowska i Jola Więsyk

———

Semek był, przede wszystkim kochanym, ciepłym i serdecznym kolegą. Specyficzny przez pasję do Volkswagenów, nie wiem ile ich miał, ale wszystkie stare. Kochał rośliny, szczególnie był zainteresowany brzozą czarną Betula obscura, ta nietypowa forma była jego ukochaną! Mam trochę jego zabawnych rysunków, ale zawsze z jakimś przekazem. Pamiętam Semka z wizyt w ogrodach lub kolekcjach, znajdywał chwilę żeby usiąść na ławce czy na pniu i chłonąć atmosferę miejsca. Ale Semka najbardziej wyróżniała jego punktualność, na naszych spotkaniach był zawsze spóźniony, szczególnie często, na tych w terenie. Nierzadko pojawiał się, kiedy spotkania się kończyły. Choć nie On się spóźnił na samolot w Londynie! Będzie bardzo Go nam brakowało.

Piotr Krasiński

———

Mazurskie spotkanie.
Był ciepły, chyba sierpniowy, dzień; Czarci Ostrów na jeziorze Śniardwy. Do brzegu dobiła, trochę już wysłużona, łódź o oryginalnej nazwie „Szeszupa”, i wysypała się z niej wesoła rodzinka. Okazało się, że to Semek, z Małgosią i synami. Nie przypłynęli jedynie na nocleg, brali udział w akcji „Wpłyń na czyste Mazury”. Rodzice i dzieci z naturalnym sobie wdziękiem przekonali cumujące tu załogi do konieczności posprzątania wyspy. Niebawem uzbrojeni w rękawice i worki, w kilka godzin, wyczyściliśmy cały teren. To tylko jeden z przykładów społecznego zaangażowania Semka − taki był. Zapalony, wytrawny żeglarz, który sam szykował swój jachcik przed każdym sezonem. Nie było to nasze jedyne mazurskie spotkanie, choć akurat to było, zupełnie przypadkowe. W tym sezonie żeglarskim szukałem „Szeszupy” na wodzie − nie spotkałem.

Jacek Borowski

———

Pamiętam Semka z czasów, gdy był moim studentem. Zawsze czymś się wyróżniał. Tkwiła w nim dusza lekko niepokorna, z wyraźną nutą indywidualizmu, a wszystko okraszone wrażliwością i pogodnym, życzliwym uśmiechem. Już wtedy wyrastał na prawdziwego architekta krajobrazu-dendrologa, bo drzewa, świat roślin były Jego potężną pasją.

Beata Fortuna-Antoszkiewicz

———

To była wspaniała wycieczka PTD. Semek siedział obok mnie w samolocie i miło nam się rozmawiało. Był bardzo ciepłym człowiekiem, od którego biła wyjątkowo pozytywna energia. Zawsze uśmiechnięty! W High Beeches Gardens, Semek wyjątkowo cieszył się z otaczających nas widoków; przysiadał sobie, co jakiś czas na ławce – kontemplował. Pamiętam jak razem próbowaliśmy ukraść Bluebells – mnie niestety nie udało się wtedy nic wykopać i przemycić (poza paroma szyszkami). Semkowi się to powiodło i Bluebells nadal rosną u niego w ogrodzie…

Milena Suchodolska

———

Semku… Kolego… znaliśmy się krótko, a mimo to zdążyłem Cię bardzo polubić. Byłeś jedną z tych osób, którą zawsze kojarzyłem z naszym Warszawskim Oddziałem PTD. Jedną z osób wprowadzających tę miłą, koleżeńską atmosferę – która nie wynikała tylko z tego jaki byłeś, ale także z tego jak serdecznie traktowali Cię inni.  Wielka szkoda, że nie spotkamy się już w Rogowie czy też w Kowalewicach…

Mateusz Korbik

Autorzy zdjęć:
I. Gudowska
J. Borowski
M. Morończyk
I. Gajewska
K. Fidura
P. Krasiński
J. Łukaszkiewicz
P. Wiśniewski
M. Suchodolska
M. Stocka


07.10.2020

Spacer dendrologiczny „Jesienne kolory w Rogowie”

Plakat

Serdecznie zapraszamy do Arboretum w Rogowie na jesienny spacer dendrologiczny z Piotrem Banaszczakiem. Spotkanie pod nazwą „Jesienne kolory w Rogowie” odbędzie się 24 października (sobota) o godzinie 11:00.

Zbiórka przy bramie głównej do Arboretum

Do zobaczenia!


23.03.2020

Wykład „O czym szumią Drzewa Biblii – świadkowie historii zbawienia” – Odwołany

W związku z rozprzestrzeniającą się w naszym kraju chorobą COVID-19 musimy odwołać nadchodzący wykład Pani Justyny Wawrzyniak. Nowy termin wykładu nie jest na razie znany.

Życzymy Państwu dużo zdrowia,
Oddział Warszawski PTD

Plakat

Justyna Wawrzyniak, magister inżynier architektury krajobrazu SGGW. Projektuje ogrody zmysłów dla przestrzeni publicznych, szkół, przedszkoli i ośrodków dla osób niepełnosprawnych. Od 2018 doktorantka Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Pisze pracę doktorską na temat relacji między Bogiem a człowiekiem w ogrodach Biblii. Prowadzi wykłady i warsztaty m.in. na temat coachingu, mentoringu oraz zarządzania talentami i zespołami na Wyższej Szkole Społeczno Teologicznej w Warszawie. Vice prezes Fundacji Proca. Prywatnie żona od 2003 roku i matka trojga cudownych dzieci, bez których życie, nawet w ogrodach byłoby nudne.